برای رفع کمبود نیتروژن در باغ های پسته، باید با توجه به تجزیه خاک و برگ و حدود بحرانی این عنصر در برگ پسته، میزان محصول و باردهی سال بعد، بافت، شوری و مواد آلی خاک، از کودهای شیمیایی و آلی استفاده نمود. کودهای حیوانی و مرغی دارای مقداری نیتروژن بوده و استفاده از آنها میتواند مقداری از نیاز نیتروژن درختان را برآورده نماید. به علت نیاز فراوان درختان پسته به نیتروژن خصوصا در سال پر محصول استفاده از کودهای شیمیایی نیتروژن دار مناسب، لازم و ضروری است. کودهای نیتروژن دار موقعی موثرند که به میزان کمتر ولی در دفعات بیشتر، هنگام رشد گیاهی به درخت داده شوند به ویژه در خاکهای سبک با بافت شنی که شستشوی نیتروژن به صورت نیترات در آنها زیاد است. درختان میوهای که برگ آنها در زمستان می ریزد به هنگام رشد گیاهی، نیتروژن بیشتری از خاک نسبت به زمان خواب جذب میکنند. زمان بهره گیری کامل از نیتروژن خاک در درخت پسته غالبا از اردیبهشت تا اواخر مرداد ماه است که این مسئله هم در سال پر محصول و هم در سال کم محصول صادق می باشد. چون مقداری نیتروژن در طول فصل زمستان در اندام درختان به طور ذخیره باقی میماند تا در سال بعد دوباره به مصرف رشد گیاهی و باردهی درخت برسد، بنابراین آهنگ جذب آن از خاک در آغاز فصل بهار کند است و همچنین در زمان خواب زمستانه نیتروژن به مقدار زیادی توسط درختان پسته جذب نمی شود. بنابراین افزودن کودهای نیتروژن دار به خاک بعد از برداشت محصول مهر و آبان ماه چندان مطلوب نبوده و چنین به نظر میرسد که افزودن مقدار محدودی نیتروژن به خاک در اواخر زمستان (اواسط اسفندتا اوایل بهار) و در حجم بیشتری در طول فصل رشد میوه و پر شدن مغز پسته (اواسط اردیبهشت تا اواخر خرداد ماه) با توجه به دور آبیاری و آخرین آبیاری قبل از برداشت پسته (در شهریور ماه ) بسیار مفید و موثر باشد. البته درختان جوان  بخش بیشتری از نیتروژن مورد نیاز خود را در مرحله رشد بهاره جذب میکنند. بنابراین بهتر است بخش بیشتری از نیتروژن مصرفی در درختان جوان در اوایل بهار مصرف شود. با توجه به اینکه درختان سال پربار بخش زیادی از نیتروژن مورد نیاز خود را در مرحله پر شدن دانه جذب میکنند، بهتر است بخش قابل توجهی از نیتروژن مورد نیاز درختان بالغ در مرحله پر شدن دانه انجام پذیرد. تحقیقات انجام شده بر تاثیر اندک سال آوری بر میزان کل نیتروژن جذب شده در گیاه پسته دلالت دارند. زیرا میزان نیتروژن جذب شده درختان در سال پربار تنها 5/9 درصد بیشتر از میزان کل نیتروژن جذب شده درختان در سال کم بار میباشد. اما تاثیر سال آوری بر میزان نیتروژن برداشت.شده از گیاه چشمگیر و قابل توجه است. میزان نیتروژن برداشت شده از درختان سال پربار حدود 4 برابر نیتروژن برداشت شده از درختان سال کم بار میباشد. مطلب دیگری که ذکر آن ضروری است این است که معمولا نیتروژن برداشت شده از طریق برگ و میوه ها در سال پربار تسبت به میزان نیتروژن جذب شده در همان سال بیشتر میباشد. در واقع در سال پربار گیاه از منابع ذخیره ای خود استفاده میکند. لازم به ذکر است که گیاهان چند ساله نظیر پسته میتوانند بخشی از عناصر غذایی را در اندام های چوبی خود ذخیره کرده و بعدا در اختیار گیاه قرار دهند. بنابراین باید دقت نمود که میزان نیتروژنی که در سالهای پربار و کم بار توسط درختان بارور پسته از خاک جذب می شود تقریبا مشابه می باشد و میزان کود نیتروژنی که در سال های کم بار مصرف می شود نباید چندان کمتر از سالهای پربار باشد چون در سال های کم بار گیاه ظرفیت ذخیره نیتروژن برای سال بعد را دارد. البته به شرطی که این نیتروژن در زمان های حساس موجب رشد ثانویه درخت نشود. یکی ازدلایل  رشد ثانویه در تابستان استفاده از نیتروژن زیاد و مواد محرک رشد رویشی در برنامه های کودی است. رشد ثانویه میتواند موجب از بین رفتن جوانه های زایشی سال بعد شود. به طورکلی نیاز پسته به نیتروژن با دور آبیاری رابطه دارد. به طوری که هر چه دور آبیاری طولانی ترباشد، مقدار کاربرد نیتروژن کمتر خواهد شد. این رابطه به این دلیل است که نیتروژن قابلیت شستشوی بالایی داشته و به ویژه در خاک های شنی به مقدار زیادی شستشو یافته و از دسترس گیاه خارج میشود. همچنین با زیاد شدن دور آبیاری و کم شدن ماندگاری رطوبت در خاک، قابلیت جذب نیتروژن کاهش می یابد. برنامه غذایی پسته