مکانیسم‌های اثر جلبک‌های قرمز در ژنتیک گیاهان شامل چندین فرآیند پیچیده می‌شود که به‌صورت زیر می‌توان آنها را توضیح داد:
جلبک‌های قرمز می‌توانند طیف وسیعی از متابولیت‌های ثانویه را تولید کنند، که برخی از آنها می‌توانند به عنوان محرک‌های ژنتیکی عمل کنند. این متابولیت‌ها می‌توانند در تحریک و افزایش بیان ژن‌هایی که به مقاومت در برابر تنش‌ها، بیماری‌ها و آفات کمک می‌کنند، مؤثر باشند.
جلبک‌ها تولید هورمون‌های گیاهی مانند اکسین و سیتوکینین را تسهیل می‌کنند. این هورمون‌ها می‌توانند بر روی فرآیندهای رشد و توسعه تأثیر بگذارند و به تنظیم بیان ژن‌های مرتبط با رشد کمک کنند.
جلبک‌های قرمز می‌توانند به فعال‌سازی مسیرهای سیگنال‌دهی گیاهی منجر شوند که در پاسخ به تنش‌ها یا عوامل محیطی مختلف مؤثر است. این مسیرهای سیگنالی می‌توانند به فعال‌سازی ژن‌های مرتبط با مقاومت، حفاظت و بهبود عملکرد گیاهان منجر شوند.
جلبک‌ها می‌توانند بر میکروبیوم خاک اثر بگذارند و به افزایش تنوع میکروبی کمک کنند. این تغییرات میکروبی می‌توانند بر روی سلامت و رشد گیاهان تأثیر بگذارند و به تغییرات مثبت در ویژگی‌های ژنتیکی گیاه منجر شوند.
استفاده از جلبک‌های قرمز می‌تواند به تغییر در الگوی بیان ژن‌ها منجر شود. این تغییرات ممکن است باعث بهبود صفات مفید مانند مقاومت در برابر بیماری، افزایش بازده و کیفیت محصول شوند.
جلبک‌های قرمز می‌توانند به افزایش قابلیت جذب عناصر مغذی در گیاهان کمک کنند. این امر می‌تواند تأثیر مثبت بر روی متابولیسم گیاه و در نتیجه بر روی بیان ژن‌ها و صفات ژنتیکی داشته باشد.
به‌طور کلی، جلبک‌های قرمز از طریق مکانیزم‌های مختلف می‌توانند به تغییرات مثبت در ژنتیک گیاهان منجر شوند. این تغییرات می‌تواند به بهبود عملکرد و کیفیت گیاهان کمک کند.
